در ویندوز XP درحالت پیش فرض Packet Scheduler سیستم را به 20 درصد از پهنای باند یک اتصال به اینترنت محدود می کند. یعنی اگر شما این تنظیمات را تغییر ندهید قادرید از 20 درصد پهنای باند اتصال تان به اینترنت بهره ببرید. برای این که بتوانید از 100 درصد پهنای باندتان استفاده کنید مراحل زیر را انجام دهید:
1.Run را از منوی Start اجرا کنید.
2.در Run عبارت gpedit.msc را تایپ کرده و OK را کلیک کنید.
3.منتظر بمانید تا Group Policy اجرا شود.
4.در بخش Local Comuter Policy و در زیر Computer Configuration گزینه Administrative Templates را گسترش دهید. (این کار با کلیک بر روی علامت+ کار آن انجام دهید)
5.در لیست باز شده گزینه Network را نیز گسترش دهید.
6.حال در این لیست Qos Packet Scheduler را انتخاب کنید.
7.به گزینه هایی که در سمت راست ظاهر می شوند دقت کنید.
8.بر روی Limit reseivable bandwidth کلیک راست کرده و Properties را کلیک کنید.
9.پس از اینکه پنجره ی Limit reservable bandwidth Properties باز شد در برگه Setting و در زیر Limit reservable bandwidth گزینه Enabled را انتخاب کنید.
10.مشاهده می کنید که با انتخاب آن در روبروی Bandwidth Limit مقدار پیش فرض آن یعنی 20 درصد به نمایش در می آید.
11.به جای عدد 20 مقدار 0 را تایپ کرده و OK را کلیک کنید.
12.حال به Connection ی که به وسیله ی آن به اینترنت وصل می شوید رفته و بر روی دکمه ی Properties کلیک کنید.
13.به برگه Networking بروید و دقت کنید که Packet Scheduler فعال باشد (تیک کنار آن مشاهده شود).
14.این پنجره را OK کنید.
15.کامپیوتر خود را Restart کنید.
موفق باشید.
در این مبحث به آموزش ارتباط دو کامپیوتر که ترجیحا سیستم عامل ویندوز XP را دارند خواهیم پرداخت. در این ارتباط ما از Incoming Dial-Up Connection استفاده می کنیم. یقینا این تنها روش برای ارتباط میان دو سیستم نیست. شما می توانید از کابل link موازی یا سریال، USB، یا حتی تکنولوژی بی سیم مادون قرمز موسوم به Infrared و یا Bluetooth برای ارتباط، استفاده کنید. که در پست های آتی به آن ها پرداخته خواهد شد.
آیا تا به حال برایتان پیش آمده است که خواسته باشید از بیرون از منزل مثلا در اداره به کامپیوتر شخصی خود دسترسی داشته باشید یا حتی برعکس؟ یا مثلا سایتی را طراحی کرده اید و اکنون می خواهید در یک زمان معین بدون انتقال آن به اینترنت، سرعت بارگذاری صفحات آن را به صاحب کار نشان دهید؟ یا از اینترنت دایمی اداره تان استفاده کنید؟ ( که خیلی ها رو دیدم همین کار رو انجام می دن و کلی ذوق می کنند ). یا به طور کلی تر از منابع متصل به سیستم مانند چاپگر یا اسکنر استفاده کنید؟
قبل از این که استارت کار را بزنیم توجه کنید که ویندوز XP در یک زمان از یک اتصال تلفنی و نه بیشتر استفاده می کند. اگر تعداد بیشتری سیستم را می خواهید از این طریق به هم وصل کنید باید سراغ Windows 2000 Server و یاWindows.Net Server 2003 را بگیرید. زیرا این ویندوزها هیچ محدودیتی ندارند و حتی به مراتب کار با آن ها جالب تر است.
بهتر است که بدانید در این وضعیت سرعت انتقال داده ها ما بین 28.8 تا Kbps 33.6 خواهد بود حتی اگر دو کامپیوتر از مودم های 56 Kbps استفاده کنند، چرا که برای سرعت بالاتر باید بین شرکت مخابرات و کامپیوتر سرور خط تلفن دیجیتال E1 و یا در خارج T1 کشیده شده باشد.
البته این عمل ضعف بسیار بالایی دارد و آن هم مسائل امنیتی است که از طریق ترفندهای مختلف قابل حل است. هنگامی که یک Dialup Server را تنظیم می کنید، بصورت پیش گزیده، توانایی استفاده از منابع به اشتراک گذاشته شده تمام شبکه نیز داده می شود، و این موضوع هر چند جالب و مفید است اما می تواند بسیار خطرناک نیز باشد. البته تنها کاربرانی می توانند به یک کامپیوتر Dialup Server متصل شوند که برایشان سطح دسترسی تعریف شده باشد. اما چنان چه اسم و رمز کاربری تصادفا یا عمدا در اختیار یک فرد مشکل دار و با نیت سوء قرار گیرد، قطعا همه شبکه در خطر خواهد بود.
ضمنا سیستم فایل NTFS و تنظیم صحیح حق دسترسی ها می تواند مفید باشد، اما کافی نیست. علاوه بر این که اگر از دیوار آتش استفاده می کنید، کاربرد Dialup Server باعث رد شدن آن خواهد شد و هکرها به راحتی می توانند آن را دور بزنند و به شبکه نفوذ و اعمال خویش را تحقق بخشند. بنابراین در استفاده از آن دقت کنید و در شبکه های وسیع حتی الامکان از انجام آن خودداری کنید.
اما تنظیم سرور و استفاده از باز شماره گیری (Callback): به عنوان یک اصل بدیهی ابتدا از تنظیمات مودمتان و درستی کارکرد آن مطمئن شوید. سپس مراحل زیر را به دقت طی کنید:
1) با یک حساب دارای سطح دسترسی مدیر ( Administrator) وارد ویندوز شوید.
2) به قسمت Network Connections بروید ( به کنترل پانل و از آنجا Network Connections را انتخاب کنید).
3) بر روی Create a new connection که در پانل سمت چپ واقع شده است، کلیک کنید. پنجره اولی که باز می شود برای خوش آمد گویی و معرفی است، کلید Next را بفشارید.
4) در پنجره بعدی که مطابق شکل زیر است گزینه ی آخر یعنی Set up an advanced connection را انتخاب کنید و Next را بفشارید.
5) در پنجره بعد گزینه ی اول را انتخاب و مجددا کلیک Next را بفشارید.
6) در پنجره بعد مودمی را که می خواهید به درخواست های اتصال پا سخگو باشد، انتخاب کنید. دقت کنید که بر اساس تاکید خود مایکروسافت هم تنها یک اتصال همزمان ممکن است. از طریق کلید Properties هم می توانید ویژگی های مودم انتخاب شده را تغییر دهید . پیشنهاد می شود آن ها را در همان حالت دیفالت یا پیش فرض نگه دارید و با فشردن کلید Next به مرحله ی بعدی بروید.
7) در پنجره بعدی باید معلوم کنید که آیا می خواهید VPN -Virtual Private Network را پشتیبانی کنید؟ بهتر است همان حالت دیفالت که No می باشد را انتخاب و به پنجره بعدی بروید.
8) در این پنجره فهرست کاربران ویندوز نمایش داده می شود. می توانید از طریق فشردن کلید Add یک حساب کاربری در ان سیستم برای خود ایجاد کنید . پس از پر کردن فیلدهای کادر New User کلید Ok را بفشارید، هم اکنون حساب کاربرای شما ایجاد شده و در لیست قرار گرفته است به کمک کلید Properties می توانید رمزعبور کاربر را تغییر دهید . اما تب Callback که در این پنجره قرار گرفته برای چیست؟ همان گونه که از اسم آن پیداست اگر شما بازشماره گیری را فعال کنید، پس از اتصال شماره گیرنده به کامپیوتر و بررسی درستی اجازه ورود، ارتباط قطع می شود و Dialup Server با شماره هایی که از شماره گیرنده دریافت کرده است و یا شما تعیین کرده اید، تماس خواهد گرفت.
در این تب سه گزینه رادیویی وجود دارد اولی Do not allow callback که این امکان را غیر فعال می کند و بصورت دیفالت انتخاب شده است. دومی Allow the caller to set the callback number که اگر آن را انتخاب کنید پس از ارتباط پنجره ای ظاهر خواهد شد که تقاضای شماره تلفن می کند. این در مواقعی مفید است که بخواهید هزینه تماس بر عهده Dialup Server باشد.
گزینه سوم یعنی Allow use the following callback number نیز به شما این امکان را می دهد که از قبل شماره را مشخص کنید که از نظر امنیتی اهمیت دارد. در این حالت فقط از یکجا و با یک شماره تلفن می توان تماس گرفت و نه از جای دیگر.
9) در پنجره بعدی گزینه های مربوط به شبکه نشان داده می شود. برای غیر فعال کردن امکان دسترسی به شبکه محلی، بر روی گزینه ی Internet Protocol - TCP/IP دو بار کلیک کنید و در پنجره ای که ظاهر می شود، گزینه Allow Callers to access my local area network را غیر فعال کنید. اگر از برنامه هایی استفاده می کنید که نیاز به دانستن شماره IP کامپیوتر مقابل دارند، مانند بازی های تحت شبکه و یا برنامه VNC می توانید در قسمت TCP/IP شماره IP مشخصی را برای کامپیوتر متصل شده تعیین کنید. در غیر اینصورت شماره به وسیله DHCP برنامه به صورت خودکار داده می شود.
10) در این مرحله کار به اتمام می رسد و با فشار کلید Finish می توانید حاصل کار خود را که ایجاد یه Incoming ساده است در قسمت Network Connections ببینید.
حال شما به سراغ سیستم دیگر بروید و همان گونه که یک کانکشن دیال آپ برای اتصال به اینترت و آی اس پی تان در قبل می ساخته اید، ایجاد کنید. اینبار به جای کلمه عبور و اسم رمز مقادیر قبلی را که در بند 8 ذکر شد وارد کنید و بجای تلفن، شماره تلفن Dialup Server را.
توجه! توجه! اگر پس از اتمام مراحل کار, مودم شما به تماس ها پاسخ نمی دهد به قسمت Properties مودمتان واز آنجا به تب Advanced بروید و در کادر Extra Initialization commands عبارت ats0=x را وارد کنید که در آن x بیانگر تعداد زنگ هایی است که پس از آن مودم به تلفن پاسخ می دهد . برای مثال ats0=1 پس از یک زنگ به تلفن پاسخ می دهد .
برنامه Partition Magic یکی از بهترین برنامه های پارتیشن بندی است که بنا به ادعای سازندگانش برنامه استاندارد پارتیشن بندی محسوب میشود.
در این مقاله سعی داریم مروری اجمالی بر شیوه کار در این مقاله بپردازیم . این نکته را یادآور میشویم همانطور که Partition Magic یک برنامه بسیار آسان در زمینه پارتیشن بندی است نیزمیتواند بسیار خطرناک برای کاربران آماتور در استفاده ناصحیح از برنامه باشد
کارایی های برنامه
1 - جایگزینی بسیار عالی برای برنامه Fdisk مایکروسافت که تحت Dos اجرا میشود .
2 - قابلیت تغیر اندازه دادن پارتیشن ها بدون از دست رفتن اطلاعات آن .
3 - چسباندن چندین پارتیشن به یکدیگر و یا تبدیل یک پارتیشن به چند پارتیشن.
4 - پارتیشن بندی و Format سریع
5 - و...
پارتیشن چیست ؟
پارتیشن در لغت به معنی تقسیم کردن و مجزا کردن میباشد. به طور مثال ساختمانی را در نظر بگیرید که دارای اتاقهای مجزا میباشد . پارتیشن ها در هارد دیسک شما نیز میتواند به مثابه همان ساختمان با اتاقکهای مجزا باشد .
مزایای داشتن پارتیشن های مختلف :
1 – طبقه بندی و چیدمان اطلاعات در هر پارتیشن
2 – جلوگیری از حذف اطلاعات کلی یک هارد در اثر بروز حملات ناشی از ویروس و یا سهل انگاری کاربر
3 – استفاده از چند سیستم عامل با نصب بر روی پلرتیشن های مجزا
File Systemهای مختلف:
شیوه های چیدمان فایلها در پارتیشن ها File System
1- FAT یا File Allocation Table سیستمی است که در سیستم عامل داس مورد استفاده قرار میگرفت و به FAT 16 مشهور بود. شیوه سیستم فوق در زمان سیستم عامل داس دارای بهترین کاربرد بود. ولی با آمدن هارد دیسکهای ظرفیت بالا به بازار جایگاه خود را از دست داد و آن نیز به علت عدم مدیریت مناسب برای حجمهای بالاتر بود. از محدودیتی هایی که FAT 16 به آن گرفتار بود این بود که حداکثر ظرفیت یک پارتیشن در این حالت فضایی به میزان 2 گیگا بایت بود. با آمدن سیستم عامل ویندوز 98 به بعد، جایگاه خود را به FAT32 داد .
2- FAT 32، که نسخه تکمیل شده FAT16 است، با ویندوز 98 به بازار و خیلی از معایب FAT16 از میان برداشته شد. FAT 32 توانایی پارتیشنهایی به بزرگی 2 ترابایت ( 2000 گیگابایت) دارد ولی هنوز محدودیت حجم فایل وجود دارد.وآن عدم توانایی نگهداری یک فایل به میزان بیشتر 4 گیگابایت است.
توانایی شناسایی این نوع فایل سیستمی (FAT32 ( از ویندوز 98 به بالاست .
3- NTFS یا New Technology File System که با ویندوز NT به بازار و تحولی را در فایلهای سیستمی به وجود آورد و آن عدم محدودیت اندازه فایل و پارتیشن و جلوگیری از نوشتن اطلاعات بر روی نقاط معیوب هارددیسک (Bad Sector)، قابلیت رمزگذاری بر روی اطلاعات و محدود کردن دسترسی بر اساس کاربر اشاره کرد. پارتیشنهایی که از این فایل سیستم استفاده میکنند فقط در ویندوزهای NT، 2000، XP و NET. قابل استفاده هستند. قابلیت استفاده در ویندوز 98 یا ME از این فایل های سیستمی وجود ندارد . (البته برنامه های کمکی برای این کار وجود دارد)
4- Linux Ex2/ Ex3 دو فایل سیستم معروف لینوکس بوده که به صورت پیش فرض در نسخه‌های مختلف لینوکس استفاده می شود.. خصوصیت بارزآن امکان داشتن پارتیشن تا اندازه 4 ترا بایت (4000 گیگابایت) و قابلیت بازیابی بسیار بالای اطلاعات است. هیچکدام از سیستمهای عامل مایکروسافت تا به امروز امکان استفاده از پارتیشنهای لینوکس رو در اختیار قرار نداده اند، البته نرم افزارهایی جهت این منظور و استفاده خواندن و نوشتن موجود میباشد که این نقیصه را حل کرده اند .
5- انواع دیگر: فایل سیستمها به همین تعداد محدود نمیشوند و امروزه سیستم عامل های مختلف، مثلا Novel یا Os/2 هر کدوم فایل سیستم خاصی را برای خود در نظر گرفته که جای بحث آن در این مقاله نمیگنجد
انواع پارتیشنها:
به طور کلی در یک تقسیم بندی پارتیشنها به سه دسته تقسیم میشوند:
1- Primary که معمولا پارتیشن اصلی و اولیه محسوب میشود . برای اینکه سیستم‌عاملهای مایکروسافت (انواع Dos و Windows) توانایی اجرا (Boot) داشته باشند میبایست حداقل یک پارتیشن از این نوع بر روی هارد دیسک با نام Cموجود باشد. با نصب ویندوز در این پارتیشن و یا پارتیشن های دیگر هارد یکسری از فایلهای سیستمی ویندوز در پارتیشن Primary جهت اجرا شدن ویندوز ریخته میشود. (به طور مثال در ویندوز XP فایلهای Boot.ini, NTDETECT.COM فایلهای سیستمی هستند که در پارتیشن C بارگذاری میشوند)
2- فضای Extended یا ثانویه که برای پارتیشنهای Logical به کار می روند.
3- Logical : باید بعد از پارتیشن اصلی (Primary) برای ساخت پارتیشن های دیگر نیاز به فضای Extended برای ساخت Logical Partition ها داریم. معمولا پارتیشنهای D , E و .. در هارد دیسک شما از نوع Logical هستند. نوع File System این پارتیشنها می تواند متفاوت از یکدیگر بوده و به طور مثال از نوع Fat32 و یکی از نوع NTFS باشد
شیوه کار با Partition Magic :
مهمترین قسمتهای برنامه بعد از نصب و اجرای آن
1- نقشه دیسک
2- صفحه کنترل
3- دکمه های اجرایی
1- نقشه دیسک، نمای کلی از هارد دیسک شما را نشان می دهد، مقدار فضای هر پارتیشن و نوع فایل های سیستمی (File System) در آن. اطلاعات هر پارتیشن با نگاه داشتن ماوس بر روی نمایش داده میشود
تفاوت رنگها هر پارتیشن به معنای متفاوت بودن نوع File System ها میباشد و اطلاعات آن در پائین برنامه موجود میباشد . به طور مثال FAT32 با سبز و NTFS با رنگ صورتی مشخص میباشد . مقدار فضای اشغال شده نیز با رنگ کرم در داخل هر پارتیشن قابل تشخیص میباشد
تغییر اندازه دادن یک پارتیشن: برای این کار کافیست بر روی پارتیشنی که میخواهید تغیر اندازه بدهید. راست کلیک نموده و از منوی باز شده گزینه Resize / Move رو انتخاب کنید، از کادری که باز شده میتوانید اندازه پارتیشن رو انتخاب نمائید.
مهمترین اجزای کادر فوق :
1- Free Space Before :نمایش میزان فضای خالی قبل از پارتیشن. اگه بخواهید پارتینش رو جابجا کنید، این مقدار تغیر نموه در غیر این صورت مقدار صفر باید باقی خواهد ماند.
2- New Size : تغییر میزان حجم پارتیشن. این مقدار رو نباید از مقدار فضای اشغال شده هارد کوچکتر در نظر بگیرید. (قسمت مشخص شده با سبز تیره به طور مثال در FAT32)
3- Free Space After : تغییر و تائین میزان فضایی که میخواهید بعد خالی بماند
4- Cluster Size : ثابت گذاشته و تغییر ندهید
تشکیل یک پارتیشن جدید : با داشتن یک فضای خالی بر روی هارد دیسک که در نقشه دیسک با رنگ خاکستری نمایش داده شده است، راست کلیک کرده و گزینه Create رو انتخاب نمائید.در کادر باز شده فوق، میتوانید مشخصات پارتیشن جدید را انتخاب کنید.
مهمترین اجزای کارد فوق :
1- Create as : مشخص کننده نوع پارتیشن جهت ساختن. (Primary یا Logical یا Extended)
2- Partition Type : تعیین کردن نوع File System
3- Label : انتخاب یک نام برای پارتیشن. (اختیاری)
4- Size : تعیین نمودن اندازه پارتیشن. ( در قسمت Percent می توان درصد اشغال فضای هارد را توسط این پارتیشن جدید مشخص کرد).
مثال : طریقه پارتیشن بندی یک هارد کاملا خالی 40 گیگابایتی در نرم افزار Partition Magic
1- ابتدا با راست کلیک کردن بر روی نوار خاکستری و انتخاب گزینه Create و انتخاب نمودن گزینه‌های فوق یک پارتیشن Primary ساخته که حجم آن 25 درصد حجم کل هارد باشد.
تنظیمات: Create as: Primary، Partition Type: Fat32، Label:Win، Percent of allocated Space:25%) دقت نمائید که در هنگام ساختن پارتیشن، کافی است یکی از گزینه‌های حجم درخواستی یا درصد را پر کنیم. در مثال بالا ما با انتخاب 25 درصد، در اصل یک چهارم حجم هارد را به پارتیشن اولیه اختصاص داده یم.
2- یک پارتیشن از نوع Extended میسازیم که کل فضای باقیمانده هارد رو اشغال نماید. همانطور که قبلا توضیح دادیم ،فضای Extended ، برای نگهداری پارتیشنهای Logical ساخته میشوند. برای این منظور مجدد در فضای خالی نوار خاکستری (یک چهارم فضای سمت چپ قبلا اختصاص به Primary برای پارتیشن C اختصاص یافته بود) راست کلیک نموده و Crearte رو انتخاب نمائید. کافیست Partition Type را بر روی Extended گذاشته و مقدار اندازه آن را 100 درصد انتخاب کنید.
3- داخل پارتیشن Extended ساخته شده (کادر آبی آسمانی) راست کلیک نموده و Create را انتخاب نمائید. با انتخاب Logical برای Create as و Fat32 برای Partition Type و تایپ کردن 10000 در کادر Size یک پارتیشن 10 گیگابایتی از نوع Fat32 تشکیل میدهیم.
4- مرحله بالا رو مجددا انجام دهید.
5- مرحله فوق رو مجدد تکرارکنید. با این تفاوت که در جای Size عددی تایپ نکرده و در قسمت Percent مقدار 100 رو تایپ می نمائیم. بدین صورت یک پارتیشن با میزان فضای باقی مانده از 2 پارتیشن قبلی تشکیل میشود.
6- بعد از انجام شدن همه این عملیات، کافی است برای اجرا شدن این تغییرات بر روی دکمه Apply در قسمت سمت چپ و پایین صفحه قرار دارد کلیک کنید تا عملیات فوق بر روی هارد دیسکتان اعمال گردد. (گاهی اوقات یک پارتیشن در حال استفاده است و برنامه از شما میپرسد که رایانه باید Reset گردد و عملیات را انجام دهد، که در اینجور مواقع اگر مطمئن هستید که پارتیشن بندی به درستی انجام شده است، قبول کنید تا بقیه کارها بطور خودکار انجام شود.)
توجه: در هر مرحله از کار که به نظرتان اندازه پارتیشن یا تنظیمات مناسب نیست، با کلیک کردن بر روی دکمه Undo از عمل قبلی صرف نظر و عمل جدیدی انجام دهید. دقت کنید که اگر یک پارتیشن جدید ساخته و حجم آن را 10 گیگابایت در نظر گرفته باشید و بعد نظرتان تغیر کند و بخواهید سایز آن را به 12 گیگابایت تغیر دهید، نباید آن پارتیشن را Resize کنید، زیرا در این صورت پارتیشن مجیک یکبار پارتیشنی 10 گیگی ساخته و سپس آن را به اندازه 12 گیگابایت تغییر اندازه میدهد.